24 septiembre, 2007

El conto del cancín rabioso.

Hoi, Berroalouguido vei contarvos úa hestoria.

-Dende el principio da diutadura foron repudiándose y eliminándose grandes obras d'arte (teatro, música, poesía...). El medo a qu'el que mandaba ordenase el "secuestro" del trabayo y el arresto del artista, fixo que muitos estilos creativos deixasen d'esplotarse. Pos ben, morréu el can, y todos pensamos qu'a rabia iba con el pa debaxo da terra, que xa podíamos mover a llingua con llibertá por toda a boca. El can rencarnouse noutro del mismo estilo, peró este foi ben acoyido polla sociedá, porque vía chorando polla morte d'un familiar. Acariciáronlo, apaciguáronlo y deixáronye entrar na casa. Os sous amos, que tían ben forza naquel tempo, déronye os xuguetes, contando con qu'este los podia morder y desfer al sou gusto. Os que ye gustaban: sacábalos; os que ye pinchaban un pouquín na boca iban direutos pá caxa de novo. Namás fía falta pegarye úa lladrida al amo y hala, xa nun metían más ruido. ¿Cuál foi el problema? Qu'el amo deixóu a casa grande pa irse vivir ás súas residencias por todo el país. Entós el can pensóu qu'antias de que lo borrasen del mapa, podía semar un pouquín d'odio pollas casas del todopoderoso domador. Y, ¡quiá!, ¡ganóu puxo!

-Él can aficiónuse á música. Tirábanye estilos como el ópera, el podre-pop, el rock relixoso... peró caro, cualquera ye puía nel "Compa-dis" un disco de Sociedá Alcohólika ou de Fermín Muguruza, ¡El proletariado fendo música!, ¡Nun pode ser!. Se se ch'ocurría fer acto de tal "índole" él chamaba al amo y prohibía por úa búa temporada qu'el disco se pasase polla habitación. Despós, el xefe, chamábate pa declarar nel audiecia nacio... ehem, nel sou despacho. Asina, muita xente, col espiritu de entreter e informar, foi criminalizada; muitos d'ellos pasando ús días nel cuarto escuro da casa.

-Dicen qu'el can llevaba úa chapía al pescozo que puía AVT...

Se el AVT nun era úa idea mala, peró dende qu'empezóu a andar... os xerséis rosas y as cabezas repeinadas cua raya pal llao dereto nun fain más "qu'exhumar" as veyas ideas qu'un día enterramos cua morte de Franco.



Y se Berroalouguido, pol momento, é anónimo... ¿Quén vei testificar nel Audiencia Nacional condo os cancíos llean esto?

12 septiembre, 2007

Xuventú

Despós d'este llargo parón informativo Berroalouguido volve con ganas d'escribir.

Hoi vei dedicao al puñao ese de xente nova al que, despectivamente, nomamos "bacalas", "caboranos" ou xinxellamente "el futuro del noso país". ¿Nunca vos parastes pensar nas novas xeneracióis? ¿Qué é lo que vos da: noxo ou pena?

Lo primeiro pa reconocer a ún d'estos é el sou xeito de vistir: pantalóis ben grandes, anchos, de chándal ou vaqueiros; camiseta de "Billabong" ben axustada, pa que marque ben os pectorales (despós sempre ta el graciosin que diz: "- Mira, a mía camiseta é del meu poblo: Billabong-Villayón") y el elemento clave pa reconocer a un "bacala" é a pucha, sempre llevan úa pucha, debe ser pa que nun yes marchen as ideas revolucionarias esas que solen ter...

Tamén podes fixarte na súa forma de falar: "Eh tío, tu contos cacharros bebiche el sábado, eu bebín decioito, de seguro más que tu" ou "Na recta de Mántaras puxen el "Forito" a douscentostrenta por hora" ou el "caborano" más radical: "Qué, ¿cóntas veces ye metiche mao a túa moza? a min xa me saliron cayos...".

P'acabar hai qu'analizar el sou xeito de pensar. Ellos pensan que salir de noite, pañar dalgúa mangada qu'outra, atopar úa moza rubia ou teñida de rosa y que se chame "Jeny" (todas se chaman asina...) y ganar cuartos pa gastallos nel coche é lo principal na vida: As discotecas unde poin música "PUM-PUM" son el sou hábitat y nun dudan en salir polla noite; as mozas tein un corte especial, son "mozas moble" y el coche é sagrao, que de serie costa doce mil euros y desque lo tein pode chegar a costar quince mil.

En fin, ésto foi úa descripción a grandes rasgos del futuro d'Asturias. ¿Qué pensáis vosoutros que falla na nosa sociedá?